'Mijn werk is een zege. Ik vind het al prachtig om mijn drie kinderen op te voeden, maar andermans kinderen een veilige omgeving bieden? Het is de mooiste baan die er is.'
Hassan (50) werkt sinds 2016 op de crisisopvang van Enver. Hij is jeugdzorgwerker op de Randweg, waar gemiddeld acht jongeren tussen 12 en tot 18 jaar verblijven.
De crisisopvang is zwaar. Dat ontken ik niet. Ik doe dit werk al 26 jaar en ik heb al tig collega’s zien komen en gaan. Toen ik hier in 2016 kwam, kreeg ik één meeloopdag. De volgende dag had ik meteen een slaapdienst. Alleen. Tegenwoordig doen we dat anders: als nieuweling kom je in een warm nest terecht. We zijn met een team van tien collega’s en we hebben een buddysysteem. Ook werken we je goed in. Je loopt minimaal één maand mee voordat je alleen op de groep staat.
Bij ons op de Randweg leggen we de lat hoog. Vooral als er een spoedplaatsing binnenkomt. We willen dan binnen 24 uur een toekomstperspectief hebben. We praten met de jongere, de ouders, het netwerk, maar ook instanties als de jeugdbescherming om erachter te komen wat er nodig is. Kan de jongere terug naar huis, moet hij nog bij ons blijven of is de situatie zo gevaarlijk dat hij naar een plek buiten de regio moet? Tussendoor gaat het reguliere werk gewoon door: koken met de jongeren, een spelletje op de PlayStation spelen of een filmpje kijken.
Het crisiswerk gaat mij makkelijk af. ‘Hoe doe je dat?’, vragen collega’s me regelmatig. ‘Is het omdat je een man bent?’ Nee, zeker niet. Ik investeer altijd eerst in de relatie voordat ik iets van de jongeren verwacht. Ik blijf niet achter mijn computer zitten als ze thuiskomen, maar ik loop naar de voordeur en vraag: ‘hey, hoe gaat het met je?’ En ik ben duidelijk. Als ze iets vragen, zeg ik negen van de tien keer ‘ja’. Maar een ‘nee’ is ook écht een ‘nee’. Die duidelijkheid is soms nodig om hen veilig te laten voelen.
Als crisiswerker ben je een passant in het leven van jongeren. Ze blijven gemiddeld vijf tot zes weken bij ons voordat ze terug naar huis of naar een andere behandelgroep gaan. Maar dat betekent niet dat je niets voor hen betekent. Ik merk dat aan de kleine dingen: de enthousiaste reactie die je krijgt als je iemand na twee jaar weer toevallig tegenkomt. Of het telefoontje van een oud-bewoner, die jaren terug bij je op de groep zat: ‘Hassan, Hassan, ben je aan het werk? Ik zit in de tram en ik rijd zo langs. Zwaai je even?’ Het is misschien niets groots, maar zulke momenten geven me de meeste voldoening.’